به مناسبت سالروز زبان مادری  حضرت استاد مولانا عبدالکریم حسین‌پور – حفظه‌اللہ- از اساتید طراز اوّل زبان و ادبیات بلوچی، در سرودهٔ زیر از آن دسته از بلوچ‌ھایی که از زبان مادری خویش غفلت کردہ و سخن گفتن با زبان‌ھای دیگر را برای خود افتخاری می‌دانند، گله کرده است.  تقدیم به تمام کسانی که زبان […]

 به مناسبت سالروز زبان مادری

 حضرت استاد مولانا عبدالکریم حسین‌پور – حفظه‌اللہ- از اساتید طراز اوّل زبان و ادبیات بلوچی، در سرودهٔ زیر از آن دسته از بلوچ‌ھایی که از زبان مادری خویش غفلت کردہ و سخن گفتن با زبان‌ھای دیگر را برای خود افتخاری می‌دانند، گله کرده است.

 تقدیم به تمام کسانی که زبان بلوچی را زبان مادری خود دانسته و به آن می‌بالند:

بلوچستان مروچی بے توار اِنت
کہ لبزانکِ بلوچی چائی گاراِنت

بلوچاں یَل کُتَگ لبزا بلوچی
مئی چُک اژ بلوچیا کنار اِنت

شُتوں روچے ماں یک لوگے داں دیستوں
پتے گوں چُک گو فارسی گوانک و جار اِنت

ھَبَکّہ بوتوں کہ اے چُک اچ کُجا اِنت
چیا یھتَگ بلوچانی میار اِنت

من جُست کُت واجھا کہ اے چُک کئیگ انت
اِش اَت پسو کہ مئی جِندَے کِشار اِنت

من درائینت چیا فارسی کَنَے گوں
دَنا لبزا بلوچی یَے چہ عار اِنت

ماں وانگ جاھا اے وانَنت فارسی
اشانی کَش بلوچی انت کہ وار اِنت

بلوچ! آخر بلوچیا چہ عیب اِنت؟
بلوچیا چیا ورنا شزار اِنت؟

بلوچی ما بلوچانی نشان انت
بلوچی گوں بلوچاں بر قرار اِنت

بلوچی بورا سات و وش بہ سَنبال
بلوچی تَگ مَئِی جِندَے ڈگار اِنت

بلوچی مئی بلوچستانَے ساہ اِنت
بلوچستان بلوچی یَے وَدار اِنت

بلوچی زندہ کَن “راجی” ماں راجا
بلوچَے زند بلوچی یَے ھَوار اِنت

 شاعر: استاد مولانا عبدالکریم حسین‌پور/ راجی