ایمان؛ حقیقتی ثابت، ارزشی والا، نعمتی سرشار و نور و هدایت و حیات است.. ایمان از برترین حقایق این هستی و از بزرگترین نعمت‌های زندگانی است.. ایمان، خودش هستی و خودش زندگانی است. این هستی بدون ایمان حقیقتی ندارد و زندگانی بدون ایمان بی‌مزه‌ است. ایمان است که به هستی معنا می‌بخشد و انسان را […]

خوشبختی یعنی ایمان واقعی به الله متعالایمان؛ حقیقتی ثابت، ارزشی والا، نعمتی سرشار و نور و هدایت و حیات است.. ایمان از برترین حقایق این هستی و از بزرگترین نعمت‌های زندگانی است.. ایمان، خودش هستی و خودش زندگانی است.

این هستی بدون ایمان حقیقتی ندارد و زندگانی بدون ایمان بی‌مزه‌ است. ایمان است که به هستی معنا می‌بخشد و انسان را به وظیفه‌اش وا می‌دارد و طعم زندگی را به او می‌چشاند.

انسان، به وسیله‌ی ایمان خود را باز می‌یابد و به راز هستی و وظیفه و توانایی‌هایش در دنیا پی می‌برد. انسانیتِ انسان به جز با ایمان محقق نمی‌شود و او بدون ایمان به هیچ نمی‌ارزد و حواس و درک خود را بیکار می‌کند و اطمینان و آرامشش را از دست می‌دهد و شخصیت و کیان خود را ویران می‌کند و زندگانی خود و همنوعانش را به تباهی می‌کشاند. …

انسان، با ایمان، همه چیز است و بدون ایمان، هیچ نیست؛ هنگامی که ایمان را یافت، همه چیز را یافته است و اگر ایمان را از دست داد، هیچ چیزی در دنیا او را فایده نخواهد داد.

کسی که ایمان را یافت و با آن آرام گرفت و در سایه‌اش زیست، چه چیزی را از دست می‌دهد؟ کسی که به ایمان خشنود گشت و طعم شیرین آن را چشید و آن را در خود جای داد و دوستش داشت، چه دارد که از دست بدهد؟

اما کسی که این نعمت‌های ایمانی را از دست داد، چه چیزی را به دست می‌آورد؟ دنیا با تمام اسباب، قدرت و شهوت هایش به او چه فایده‌ای خواهد بخشید؟

این چیزها بدون ایمان و یقین و رضایت و اطمینان چه طعم و فایده‌ای دارند؟ یکی از مؤمنان نیکوکار چه راست گفته است: «ما مؤمنان در نعمت ایمان زندگی می‌کنیم که نعمت بسیار بزرگی است؛ اگر پادشاهان به آن پی می‌بردند، با شمشیر به جنگ علیه ما می‌آمدند!.»

این مؤمن راست می‌گوید؛ چرا که ایمان بزرگترین نعمت در زندگی و جهان هستی است و هیچ نعمتی ولو اینکه نعمت حیات و زندگی باشد، با آن برابری نمی‌کند.

به همین خاطر الله تعالىٰ به خاطر اینکه ما را به این ایمان رهنمون کرده و آن را به ما ارزانی داشته، بر ما منّت می‌نهد: ﴿یَمُنُّونَ عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوْا قُل لَّا تَمُنُّواْ عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ اللهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَدَاکُمْ لِلإِیْمَانِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِیْنَ

«آنها بر تو (ای پیامبر) منت می‌گذارند که اسلام آورده‌اند، بگو: اسلام آوردنتان را بر من منّت نگذارید، بلکه اگر راست‌گو هستید، خداوند بر شما منّت می‌نهد که شما را به ایمان هدایت کرده است.» [حجرات/۱۷]

همان‌گونه که ایمان نعمت بزرگی است، زندگی در سایه سار ایمان نیز نعمت بزرگی است که قدر آن را فقط کسی می‌داند که طعمش را چشیده باشد. نعمتی است که زندگی را رفعت می‌دهد و آن را پاکیزه و با برکت می‌گرداند.

خوشبخت کسی است که زیر سایه‌ی ایمان زندگی کند؛ با ایمان زنده شود و تحرکش از خلال ایمان باشد. سعادتمند کسی است که ایمان را در خود جای دهد و خود را با آن بیاراید و به ندای ایمان لبیک گوید و با دیگران در عالَم ایمان مسابقه دهد و از همگان گوی سبقت را ببرد.

کسی خوشبخت است که در دلش نهال ایمان را بنشاند و شیرینی آن را در حیاتش بچشد و طعم خوش ایمان و زندگی را در آن باز یابد.

نویسنده: دکتر صلاح عبدالفتاح خالدی (مقدمه‌ی فی ظلال الإیمان)
ترجمه: زبیر حسین‌پور