زن هیچ‌گونه حُسن، زیبایی، ارزش و قیمتی ندارد مگر این‌که برای پروردگارش موحد، مؤمن و پیرو پیامبرش ـ صلىٰ الله علیه وسلم ـ باشد. اگر این اصل را قائم نمود، پس هدایت یافته، مقبول و بی‌نظیر است و اگر منکر این مبدأ شد و به پروردگارش کفر ورزید و دینش را انکار نمود و ارزشش […]
زن هیچ‌گونه حُسن، زیبایی، ارزش و قیمتی ندارد مگر این‌که برای پروردگارش موحد، مؤمن و پیرو پیامبرش ـ صلىٰ الله علیه وسلم ـ باشد.
اگر این اصل را قائم نمود، پس هدایت یافته، مقبول و بی‌نظیر است و اگر منکر این مبدأ شد و به پروردگارش کفر ورزید و دینش را انکار نمود و ارزشش را درید، پس او ارزان، مبتذل و ناچیز است که برایش زیبایی‌ای نمی‌ماند اگر چه ستارگان آسمان در گردنش آویخته شوند و برج جوزاء تاج سرش باشد و خورشید از پیشانی‌اش بتابد؛ چرا که او با انکار اسلامش هرگونه ارزش فضیلت و وزن شرافتمندی و اعتبار خوبی را لغو کرد.
زنی که از دین حق روی برتابد، در این زندگانی هیچ است و وقتی که ایمان را ترک کرد و با دین قهر نمود، انداختن چادر حیا، تاج حشمت، ردای فضیلت و لباس پاکدامنی برایش آسان می‌شود.
اوّلین منزل خوش‌بختی برای زن این است که به خداوند بلندمرتبه و بزرگ ایمان داشته باشد و رهبرش در زندگی، حضرت محمّد ـ صلىٰ الله علیه وسلم ـ قرار گیرد و او را دوست بدارد و از وی پیروی نماید؛ سیرتش را مطالعه کند، دستوراتش را انجام دهد و از اموری که نهی کرده، باز آید و بر سنّتش عمل نماید. اگر از این اصل شروع نکرد، خود را در جستجوی فرصت و روش دیگری برای خوش‌بختی و رستگاری خسته نکند.
زن بی دین هر روز به طرف انحطاط و هلاکت گام برمی‌دارد و با سرعت به سوی آتش و نابودی می‌دود؛ چرا که او به خدای واحدِ قهّار کفر ورزیده است. به همین خاطر او در تنگنا، بدبختی، سختی و نگونساری به سر می‌برد اگر چه در ساختمان‌های محکم ساکن و ملموس از دیبا و ابریشم باشد و خود را با تمام زیورآلات زمین بیاراید؛ زیرا قلبش خالی از نور و ایمان است و آرامش، اُنس، سعادت، راحت، خوش‌بختی و آرزویی ندارد. او در تاریکی‌ها، گرفتاری‌ها و بلایا زندگی می‌کند.
پس هر کس جویای خوش‌بختی است، باید آن را در جمله‌ی «لَا إِلٰهَ إِلَّا اللهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ» جستجو کند.
نویسنده: دکتر عائض القرنی/ ترجمه: زبیر حسین‌پور