روزی برخی از برادران که تحصيلات عالی حوزوی و دانشگاهی داشتند از بزرگترين حوزه علميه، به مدرسه عين العلوم گشت بلوچستان تشريف آوردند و از خواسته‌های مهم داخلی و جهانی آنان اين بود که حوزه‌های علميه مذاهب مختلف، بايد کتابی اجماعي جهت معرفی اسلام بنويسند تا جهان کفر، اسلام را از طريق مقالات خودشان مطالعه […]
روزی برخی از برادران که تحصيلات عالی حوزوی و دانشگاهی داشتند از بزرگترين حوزه علميه، به مدرسه عين العلوم گشت بلوچستان تشريف آوردند و از خواسته‌های مهم داخلی و جهانی آنان اين بود که حوزه‌های علميه مذاهب مختلف، بايد کتابی اجماعي جهت معرفی اسلام بنويسند تا جهان کفر، اسلام را از طريق مقالات خودشان مطالعه نکنند.
بنده به يکی از مدرسان مدرسه گفتم که به آنان بگو نياز به زحمت من و شما و ساير حوزه هاي علميه نيست؛ زيرا کتاب معرفی اسلام قبلا از پيش الله تعالى توسط جبرئيل بر خاتم پيامبران نازل شده است.
از صدر اسلام و در طول تاريخ، دين اسلام به وسيله قرآن معرفی شده است.
اگر مذاهب اسلامی بر محکمات و صريح قرآن اتفاق و اجماع داشته باشند نياز به کتاب ديگر نيست و چنانچه بر آن اختلاف کنند اتفاق آنان بر کتابی ديگر ممکن نيست؛ مگر در صورتی که همگی از تصريحات قرآن فرار کنند.
کتاب اسلام و سند و منشور ملی آن و راهنمای پيامبر و صحابه و اهل بيت و امامان دين و تمام متقين، قرآن بوده و خواهد بود.
اسلام منهای قرآن باطل است.
جای سؤال اين است که اگر چنين کتابی اجماعی بر اساس مشترکات مذاهب تدوين گردد در آن صورت جهان کفر در زمينه با اختلافات عقيدتی فرق اسلامی چه کند؟ آيا حق ورود دارد يا خير؟ حقيقت را بر مبنای کدام کتاب تشخيص دهد؟
پس معلوم گشت که صورت مسأله همچنان باقی است و کتاب ما دردی را دوا نکرده جز آنکه بر جای قرآن نشسته است.
نویسنده: عبدالحکيم سيدزاده