یکی از صفات بارز و برجستۀ بندگان نیک خدا، توکل و اُمید به ذات او تعالی است. انسان‌های متوکل و امیدوار به رحمت‌های خدای بخشنده، نسبت به آنانی که فاقد این دو صفت والا هستند، بیشتر از زندگیشان بهره می‌برند و نگاهشان به زندگی و حل گرفتاری‌ها متفاوت‌تر است.
این دسته از انسان‌ها همواره شکر‌گزار آفریدگار خود هستند و به ندرت زبان به شکایت می‌گشایند. در سایۀ الطاف الهی با امید و توکلِ راستین به حق تعالی، با نشاط و سرزندگی روزهایشان را سر می‌کنند و با یقینی‌ فولادین خداوند‌ مهربان را کار‌ساز و یاورِ خود می‌دانند و اینگونه بر مشکلات و گرفتاری‌ها چیره می‌شوند.
مؤمنان متوکل و امیدوار با توجه به آرامشی که دارند، امید و نشاط را در وجود دیگران نیز می‌دمند و به سبب این دلسوزی و خیرخواهی مایۀ خیر و برکت قرار‌ می‌گیرند و دریایی از امید و توکل را نثارِ هم‌نوعانِ خود می‌کنند.
افراد متوکل و امید‌وار، از هدیهٔ لحظات زیبا و آرام به دیگران دریغ نمی‌کنند و با یاری خدای مهربان، با ایثار و از خود‌گذشتگی آرامش را به بندگان خدا هدیه می‌کنند.

✍🏻 عبدالحکیم‌ نافع