خبر درگذشت حضرت مولانا عبدالحمید جهاندیده برای کسانی که از نزدیک ایشان را می‌شناختند و با ایشان در ارتباط بودند، کمتر از صاعقه‌ای نبود. شخصیتی که انسانیت را معنا کرده بود و محبوبیت زیادی در منطقه داشت و بسیاری از دریای محبتش نوش کرده بودند. از آنجایی که بنده هم توفیق همنشینی با ایشان را داشتم و از شخصیت ایشان بسیار متأثر بودم، لازم دانستم تأثراتی را که از ایشان داشتم، به دست قلم بسپارم تا شاید ادای دینی در حق آن عزیز سفر کرده، کرده باشم.

مولانا جهاندیده در دهه دوم قرن چهاردهم شمسی در یکی از روستاهای سوران چشم به جهان گشود و غالباً دروس ابتدایی خویش را در سراوان نزد حضرت مولانا عبدالعزیز ساداتی و مولانا شهداد رحمهما الله آغاز کرد و جهت تکمیل تحصیلات عالیه راهی پاکستان شد و از دانشگاه بزرگ دارالعلوم کراچی نزد اساتید بزرگی چون مفتی محمد شفیع (دیوبندی)، مولانا سلیم الله خان و… دانش آموخته شد.
وی از علمای بسیار فعال منطقه بود و نقش بسیار مؤثری را در کنار علمایی همچون مولانا عبدالعزیز، مولانا شهداد، مولانا محمد یوسف و شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید ایفا کرد.
وی در علم و عرفان بر دستان عارف بزرگ مولانا سید عبدالواحد سیدزاده رحمه الله – بانی عین العلوم گشت – بیعت کرد و تا آخرین لحظات عمرش با این خاندان وفادار ماند.
ایشان عالمی بسیار مخلص، متواضع و در عین حال شجاع و حقگو بود که در راه اعلای سخن حق ترسی به دل راه نمی‌داد.
در مجالس علما بسیار متواضعانه می‌نشست و گاهی طوری در میان عموم مردم خود را جای می‌داد که اصلاً کسی فکر نمی‌کرد عالمی بلند پایه باشد.
همیشه در محضر حضرت شیخ الحدیث مولانا حسین‌پور رحمه الله دوزانو می‌نشست و حتی این ادب را با جانشینان ایشان؛ مولانا عبدالکریم و مولانا عبدالحکیم به خوبی رعایت می‌کرد و حتی در سال گذشته که خداوند سفر مبارک حج را نصیب بنده و مولانا عبدالحکیم گردانیده بود، ایشان تنها شخصیتی بود که در منزل به دیدارم آمد و مرا شرمنده‌ی اخلاق نیکش کرد. البته جا دارد ممنون لطف و احسان حضرت شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید حفظه الله باشم که در سفرشان به سوران در روستای حق‌آباد نیز به بهانه تشریف‌آوری مولانا عبدالحکیم از حج توقفی داشتند و بالتبع بنده را نیز مورد نوازش خویش قرار دادند.
مولانا جهاندیده انسانی بسیار خوش‌برخورد و خوش‌مزاج بود که همنشین را از سخنان پرمعنایش مستفیض می‌گردانید. با اسلوبی بسیار زیبا که مخاطب را جذب خود می‌کرد، به بیان قصه‌های عرفانی می‌پرداخت. از علمای دیوبند بسیار متأثر بود و همیشه از احوال مولانا نانوتوی، مولانا کشمیری، مولانا ابوالحسن ندوی و… چیزی برای گفتن داشت.
ایشان فردی بسیار سخاوتمند بود و خوان کَرَمش بر همگان گسترده بود؛ علما، مساجد و مدارس دینی را بسیار کمک می‌کرد و در امور خیر سرآمد دیگران بود.
مولانا عبدالحمید جهاندیده در زمان حضرت مولانا عبدالعزیز رحمه الله – رهبر مذهبی اهل سنت – از نزدیک با ایشان ارتباط داشت و در اوایل انقلاب به دستور ایشان به همراه شهید مولانا عبدالملک رحمه الله و… سفری به مناطق سُنی‌نشین شمال و غرب ایران داشت.
ایشان همچنین ارتباط تنگاتنگی با تمام علمای بزرگ بلوچستان داشت و همیشه به دیدارشان می‌رفت.
وی یکی از مشاوران بسیار نزدیک حضرت شیخ الحدیث مولانا حسین‌پور رحمه الله بود و در سفرهای زیادی – در داخل و خارج از کشور – ایشان را همراهی کرد.
مولانا جهاندیده همچنین از بازوان توانمند حضرت شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید حفظه الله در منطقه بود.
ایشان نقش مهمی در برچیده کردن اختلافات داخلی و منطقه‌ای داشت و همیشه نگران این بود که مبادا اختلاف در میان علما رخنه پیدا کند. به خوبی یاد دارم که این درد دلش را همیشه به حضرت شیخ الحدیث مولانا حسین‌پور رحمه الله می‌گفت و حتی باری در میان جمعی از علمای بزرگ استان که در جلسه‌ای در محضر حضرت شیخ الاسلام بودند، گفت: شما را به خدا از اختلاف دست بردارید و اختلافات علمای پاکستان را به اینجا نکشانید.
وی به تنهایی توانسته بود شهر سوران را یکپارچه کند و اتحاد و همدلی نسبتاً خوبی در منطقه ایجاد نماید.
در امور اجتماعی و سیاسی و… نیز در کنار مردم بود و آنان را راهنمایی و مشکلاتشان را حل می‌کرد.
حمایت بی‌دریغ ایشان از مرکز علوم قرآنی سوران این مرکز را به یکی از پرآوازه‌ترین مکاتب دانش‌آموزی کشور تبدیل کرد.
وی بسیاری از مشکلات سر راه ازدواج جوانان را برداشته بود و با مراسم و هزینه‌های کمرشکن مبارزه کرده و برنامه ازدواج آسان را در منطقه پیاده کرده بود.
یکی از بهترین و بزرگترین یادگاری‌های ایشان مسجد جامع بزرگ سوران است که تنها محل برگزاری نمازجمعه در این شهر است و امیدمان از بارگاه الهی آن است که آن را صدقه جاریه‌ای فرا راه ایشان قرار دهد. وما ذلك على الله بعزیز./سنت آنلاین

اللهم اغفره وارحمه وعافه واعف عنه وأكرم نزله و وسع مدخله واغسله بالماء والثلج والبرد ، ونقه من الذنوب والخطايا كما ينقى الثوب الأبيض من الدنس يا رب العالمين ، أللهم ابدله دارا خيرا من داره ، وأهلا خيرا من أهله، وادخله الجنة وقه فتنة القبر وعذاب النار بغير حساب يا أرحم الراحمين.

به قلم زبیر حسین‌پور