زبان هر قوم، هویت و شاخصه هر قومی می‌باشد که صیانت از آن لازم و ضروری می‌باشد. ناگفته پیداست که آموزشگاه زبان هر قوم و ملتی در وهله اول دامان مادر و آغوش پدر است. باید دانست که حیثیت و اعتبار هر قوم و ملتی به یادگیری و یاددهی زبان مادری آن‌ها بستگی دارد که […]

زبان هر قوم، هویت و شاخصه هر قومی می‌باشد که صیانت از آن لازم و ضروری می‌باشد. ناگفته پیداست که آموزشگاه زبان هر قوم و ملتی در وهله اول دامان مادر و آغوش پدر است.

باید دانست که حیثیت و اعتبار هر قوم و ملتی به یادگیری و یاددهی زبان مادری آن‌ها بستگی دارد که تساهل و تسامح در این زمینه ضربه‌های جبران‌ناپذیری بر حیثیت و هویت هر قوم وارد می‌کند و این امر به میزان توجه و اهمیت والدین برمی‌گردد.
بنیان خانواده در حفظ و صیانت از زبان مادری نقش بسزایی دارد مخصوصا وقتی سخن از زبان مادری به میان می‌آید، نقش مادر بیشتر از هر گزینه آموزشی حائز اهمیت است.
پس بیاییم برای بقای هویت خود به همراه فرزندان خود قدمی برداریم و حداقل به زبان مادری خود سخن بگوییم، آن زبان شیرین کوچه و بازارهای خودمان را پاسداری کنیم.
متاثر از جوّ حاکم نشویم، درست است که زبان‌های دیگر مهم‌اند؛ اما زبان مهم و بنیادین زیان مادری است سپس زبان دوم و …
من بلوچم! دوست دارم فرزندم ابتدا زبان بلوچی یاد داشته باشد، تا فارسی و زبان‌های دیگر. بارها مشاهده کردم بسیاری از والدین بلوچ با فرزندانشان فارسی صحبت می‌کنند.

نمی‌دونم با چه هدفی چنین می‌کنند اما به‌شخصه ترجیح میدم با پسر بچه‌ام بلوچی صحبت کنم و حتی به مادر بچه‌ام سپردم در گفتگوهای روزمره به‌جای استفاده از کلماتی چون «عمو»، «پدر بزرگ»، «مادربزرگ» و… از اصطلاحات بلوچی مثل: «ناکو»، «بٙلِي»، و «پٍیرُک» استفاده کند تا شروعی باشد برای صیانت از زبان مادری. از آنجایی که کوتاهی در یادگیری و یاددهی زبان مادری جفایی بر زبان مادری است. پس بر خود و نسل آینده خود جفا نکنیم و در راه پاسداری از آن تلاش کنیم.

نویسنده: سعید فضل‌اللهی