سنت آنلاین

اگر کسی را در حال ارتکاب گناهی دیدیدم،
سرزنش نکنیم…
قضاوت ننماییم…
همواره به رُخش نکشیم…
در محضر دیگران تحقیرش نکنیم…
زیرا هیچ انسانی عاری از خطا و لغزش نیست…
یک‌ لحظه به خودمان رجوع کنیم و خود را در جایگاه او قرار دهیم…
اگر ما می‌بودیم، چه انتظاری داشتیم؟
می‌خواستیم با ما چه رفتار و چه برخوردی صورت گیرد…؟

سعی کنیم به جای سرزنش، دستش را بگیریم و کمکش کنیم…
شاید علت این گناهش، مشکلات و فشارهای سخت و طاقت‌فرسای زندگی، یا ضعف‌ عزم و اراده‌اش باشد.
در این صورت مطمئناً بیش‌ از سرزنش، نیازمند امداد و یاری است…
به یاد داشته باشیم که انسان‌ها به تنهایی به بهشت نمی‌روند؛ بلکه با کمک هم‌دیگر این سعادت را به دست می‌آورند.
دین مقدس اسلام، دین اخوت، مروت، خیرخواهی و برادری است…
حتی لبخند مختصر به صورت برادر مسلمان، صدقه‌ای محسوب می‌شود، پس چرا این صدقهٔ رایگان را از دست بدهیم؟!
تنفر و انزجارمان از گناه باشد، نه از خودِ شخص!
اگر در برابر لغزش دوستان‌مان، آن‌ها را سرزنش کنیم، مطمئناً تعدادشان روز به روز کم‌تر می‌شود و روزی می‌رسد که تنهای تنها می‌مانیم.
اما اگر دست آن‌ها را بگیریم و یاری‌شان کنیم و به آرامی دعوت نماییم، مطمئناً صف دوستان صالح و نیکوکار و صمیمی‌مان بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود!

پس بخشنده باشیم، نه سرزنش کننده!

✍🏻 خلیل الرحمن خباب