مولانا حکیم‌اختر رحمه‌الله در ص ۱۰ از کتاب «مفاسد چشم‌چرانی» به نقل از علامه اشرف‌علی تهانوی رحمه‌الله می‌نویسد: «انسانی که گناه می‌کند سلامت عقلش را از دست داده و به نوعی دچار حماقت شده‌است؛ زیرا پروردگاری را خشمگین می‌کند که مرگ و زندگی و خوشبختی و بدبختی‌اش به حکم او رقم می‌خورد. بنابراین هر گناه‌کار، […]
مولانا حکیم‌اختر رحمه‌الله در ص ۱۰ از کتاب «مفاسد چشم‌چرانی» به نقل از علامه اشرف‌علی تهانوی رحمه‌الله می‌نویسد:
«انسانی که گناه می‌کند سلامت عقلش را از دست داده و به نوعی دچار حماقت شده‌است؛ زیرا پروردگاری را خشمگین می‌کند که مرگ و زندگی و خوشبختی و بدبختی‌اش به حکم او رقم می‌خورد. بنابراین هر گناه‌کار، احمق است و بی‌عقل‌ترین گناه‌کار کسی‌ست که چشم‌چرانی می‌کند؛ زیرا زمانی که به نامحرمان نگاه می‌کند و به لذت مطلوب نمی‌رسد، قلب خودش را آشفته و پریشان می‌کند».
مولانا حکیم‌اختر رحمه‌الله پس‌از نقل این سخن می‌فرماید:
«الله‌تعالی درِ دانش جدیدی را در این موضوع به‌رویم گشود و آن این‌که: وقتی آزاردادنِ مسلمان و اندوهگین‌ساختن و آشفته‌کردن قلبش حرام است پس چگونه برای مسلمانِ عاقل جایز است که با نگاه حرام و بدچشمی دلِ خودش را دردمند و اندوهگین و مجروح و پریشان کند و بدین‌سان سبب ناخشنودی مالکِ دل‌ها بشود؟!»
ترجمهٔ ولی‌الله رفیعی