سنت آنلاین

هر فرد متأهّلی می‌خواهد که در زندگی زناشویی خوش‌بخت باشد و همسرش با او با محبت، ادب و احترام رفتار کند، پس در حقّ دیگران هم باید چنین بخواهد و گرنه او مؤمن به حساب نمی‌آید؛ پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و سلّم می‌فرماید: «لا یُؤْمِنُ أحَدُکُمْ حتَّى یُحِبَّ لأخِیهِ ما یُحبُّ لِنَفْسِهِ» (صحیح البخاری۱۳)؛ هیچ‌کسی از شما ایمان ندارد تا آن‌چه برای خود می‌پسندد برای دیگران نیز بپسندد.

بدخواهان و بهم‌زنان زندگی زناشویی و حتّی برخی از همسایگان و خویشاوندان از روی عمد یا ندانسته زن را نسبت به شوهرش یا شوهر را نسبت به همسرش بددل می‌کنند؛ مثلاً می‌گویند: شوهرت بخیل است! بدشکل است، اخلاقش تند است و …

گاهی زن از مرد خشمگین است؛ در این حال، زنان دیگر از فرصت سوءاستفاده می‌کنند و حتّی برخی از دل‌سوزان ظاهری، مانند مادر و خواهر شروع به بد و‌ بی‌راه گفتن از شوهرش می‌کنند یا برعکس، مرد از دست زن ناراحت است؛ در این اثنا بدخواهان به جای خود، نزدیکان مرد هم به عنوان دل‌سوزی و هم‌دردی می‌گویند: آری! این زنت شوم است؛ چنان است و چنین می‌کند و نامنظّم است و…

فکر نمی‌کنند که این حرف‌ها بسان بمب اتم مخرّب کانون گرم خانواده هستند و در نتیجه مرد را از زن و زن را از مردش متنفّر می‌کنند و این سبب طلاق می‌گردد؛ پیامبر صلّی الله علیه و سلّم می‌فرماید: «لَیْسَ مِنَّا مَنْ خَبَّبَ امْرَأَهً عَلَى زَوْجِهَا»[سنن أبی داود(۲۱۷۷)] کسی که زن را فریب دهد و او را بر شوهرش بشوراند و خراب کند از ما نیست.

در این حدیث، آن حضرت صلّی الله علیه و سلّم در مورد فریب دادن زن هشدار داد؛ چون زن به نسبت مرد زودتر فریب می‌خورد و اثر پذیر است، ورنه حکم فریب دادن مرد هم، همین است.

خوانندگان محترم!

شما را به خدا عیوب شوهر را پیش زنش بیان نکنید و هم‌چنین نواقص زن را پیش شوهرش مطرح نکنید تا زندگی‌شان از هم نپاشد.

هم‌چنین محاسن مرد اجنبی را پیش زن متأهّل بیان نکنید تا ارزش شوهرش پایین نیاید و عاشق مرد اجنبی نباشد.

مخرّبان زندگی زناشویی اگر همسایه یا خویشاوندان باشند باید بدانند که گناه و ظلم آنان چند برابر و متعدّد می‌باشد؛ زیرا حقّ همسایگی و خویشاوندی را رعایت نکردند.

برخی به حدّی بی‌شرم‌اند که به زن می‌گویند: طلاقت را بگیر تا با تو ازدواج کنم یا زن به مرد می‌گوید: زنت را طلاق بده تا با تو نکاح کنم یا به خواستگارش می‌گوید: به شرطی تو را نکاح می‌کنم که زن اوّلت را طلاق بدهی. این درخواست، درخواستی ملعونانه است؛ پیامبر اسلام صلّی الله علیه و سلّم می‌فرماید: «وَلاَ تَسْأَلِ الْمَرْأَهُ طَلاَقَ أُخْتِهَا لِتَکْتَفِئَ مَا فِی إِنَائِهَا وَلِتُنْکَحَ فَإِنَّمَا لَهَا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَهَا» [سنن النسائی (۴۵۰۲)] زن، طلاق خواهرش (چه خواهر دینی یا نسبی یا شیری) را درخواست نکند تا تمام امکانات شوهر تنها برای او بماند، زن (آن مرد زن‌دار) را ازدواج کند، به راستی که به زن می‌رسد آن‌چه برایش مقدّر شده است، پس نباید طلاق هوویش را مطالبه کند که این کار حرام است و سودی ندارد.

کسی‌که خوشبختی خود را در به هم زدن زندگی دیگران می‌داند، باید متوجّه باشد که زندگی‌اش روز به روز تیره‌تر می‌گردد؛ چرا که گفته‌اند: «هر چه کنی به خود کنی.»

زنی که از شوهرش قهر کرده و پیش شما آمده تا مشکل او را حل کنید راهش این است که: او را به صبر و حوصله، و شوهرش را به حُسن اخلاق و رعایت حقّ همسر نصیحت کنید؛ همان‌گونه که در حقّ دختران یا خواهران خود روا می‌دارید.

در صورت نیاز و صلاح دید، عرصه را بر او تنگ کنید تا قدر شوهرش را بداند و به زندگی سابقش برگردد، در حقّ مرد نیز چنین شود.

نویسنده: عبدالحکیم سیدزاده