مهمترین چیز در زندگی امنیت است
مولانا سید عبدالکریم در ابتدای سخنان خویش با اشاره به اینکه در هر جامعه‌ای مهمترین چیز برای زندگی امنیت است، گفت: اگر انسان همه چیز از قبیل ثروت و پست و مقام داشته باشد، اما از امنیت برخورددار نباشد، زندگی خوبی ندارد. جایی که هیچ نوع ثروت، پست و مقامی نیست و خانواده با ساده‌ترین امکانات، زندگی خود را می‌گذرانند، اما در امنیت هستند و ترسی از ناامنی ندارند، این‌ها پادشاه‌اند. اما پادشاهی که امنیت نداشته باشد، آرام نیست و آن فقیری که در یک روستای دورافتاده به تنهایی زندگی می‌کند و امنیت دارد، بالاترین پادشاه است. در هر جامعه، شهر یا روستا و یا محله‌‌ای که امنیت نباشد، زندگی در آنجا تلخ است. به خصوص در جامعهٔ ما مسلمانان، چون که دین ما سراسر دین رحمت، شفقت، مهربانی، مواسات و همدردی است. دینی که به ما دستور می‌دهد که در حالی که همسایه‌ات ناراحت است، تو راحت نخواب. اگر در این چنین جامعه‌ای ناامنی بیاید واقعا بسیار زننده و زشت است. اگر کافری این مسایل ناامنی را مطرح کند، او به ایمان، قیامت، عذاب قبر و حشر اعتقادی ندارد و به فکر زندگی بعد از مرگ نیست، ولی یک مسلمان که عقیده‌اش این است من در این دنیا برای همیشه نیامده‌ام، بلکه آمده‌ام تا برای زندگی پس از مرگ خود فکری کنم و توشه‌ای جمع کنم، چنین شخص هوشیار است و کاری انجام نمی‌دهد تا زندگی آخرتش لطمه بخورد. در حدیثی آمده که: «دانا و هوشیار کسی است که نفس خود را پایمال کرده و برای بعد از موت عمل می‌کند.» سعدی نسبت به این چنین بندگان نیک خداوند می‌گوید:
از آن بر ملایک شرف داشتند /٭/ که خود بهتر از سگ نپنداشتند
شخصی می‌خواست بزرگی را مسخره کند، از او پرسید: تو بهتری یا این سگ من؟ فرمود: من در جلوی خودم گردنه‌ای در پیش دارم، اگر از آن سالم گذشتم، پس از سگ تو بهترم و اگر نتوانستم بگذرم و ماندم و در جهنم افتادم، پس سگ از من بهتر است چرا که سگ در قیامت عذابی ندارد.
پس انسان هوشیار هیچ وقت رفاهیت دیگران را به هم نمی‌زند. این کسانی که رفاهیت و امنیت مردم را به هم می‌زنند، باید هم به عقل و هم به دین این‌ها گریست. اینها نه عقلی دارند که راه، عزت، و ذلت خود را بدانند؛ بلکه غرور و تکبر دارند و نه دین و ایمانی دارند که آن‌ها را از این کارها بازدارد.

مدینهٔ فاضله چگونه به وجود می‌آید
مدیر مدرسهٔ علوم دینی عین العلوم گُشت در فرازی از سخنانش خاطرنشان کرد: سعی کنیم این زندگی چند روزهٔ دنیا را برای خود بهشت کنیم. شاید باسوادان در کتاب‌ها خوانده‌اند که کسانی دنبال مدینهٔ فاضله‌ای بوده‌اند که همه چیز در آن موجود باشد و نیازی به جاهای دیگر نباشد، به ظاهر گیر آوردن چنین شهری مشکل است به خصوص در این زمان که دنیا پر از فتنه و فساد است، اما محال نیست؛ اگر همهٔ ما خواهان این باشیم که چنین شهری گیرمان بیاید – به شرطی که همه خواهان باشیم -، اگر بر آن دستوراتی که در قرآن و حدیث آمده‌اند، عمل کنیم، یقین بدانید که جامعهٔ ما جامعهٔ فاضله‌ای خواهد شد. چرا که هیچ مسلمانی در آن نمی‌خواهد مسلمانی دیگر را آزار و اذیت کند. مسلمان در آن خودخواه و خودپسند نیست و خود را ترجیح نمی‌دهد. مسلمان اگر برادر مسلمانش چیزی نیاز داشته باشد، او را بر خود ترجیح می‌دهد، نه اینکه بگوید فلانی در چاه بیفتد و من بالا بروم. در قیامت هر عضویی از انسان علیه خودش گواهی می‌دهد، انسان باید فکر کند در آن حالتی که برای هر کارش علاوه از قراین دیگری مثل زمین، دفاتر ، ‌و دو فرشته که گواهی می‌دهند، از خودش شاهد و گواه آورده می‌شود؛ در آن صورت حال آن شخص چه می‌شود؟

 از مردم‌آزاری بپرهیزیم
امام جمعهٔ شهر گُشت با اشاره به اینکه بسیاری از گناهان از زبانِ انسان سرزد می‌شوند، اظهار داشت: مواظب زبان خود باشیم که با آن کسی را آزار و اذیت نکنیم، دروغ نگوییم، تهمت نزنیم، زبان را اگر در مسیر درست به کار ببریم، به نفع ماست، اما اگر در مسیر غلط به کار بردیم که انسانی، همسایه‌ای، خواهر و برادری، پدر و مادری از ما نا راحت و ناراض شد، پس این زبان به ضرر ماست. لذا مواظب زبان باشیم.

از این جهت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم در حدیث اوّل زبان را ذکر می‌کند و می‌فرماید: «مسلمان واقعی کسی است که مسلمانان دیگر از زبان و دست او در سلامت باشند.» مواظب دست خود هم باید باشیم که به مسلمانی آزار و اذیت نرسانیم. مواظب باشیم که دست را در کجا و در به کار گیری کدام آله و به چه نیتی به کار می‌گیریم. از جملهٔ آلات اسحه‌هایی هستند از قبیل تفنگ و چاقو و تا برویم بالاتر یا بیاییم پایین‌تر و امثال این‌ها، این همه نوع آلات بستگی به این دارد که ما آن را به چه نیتی به کار ببریم؛ به تعبیر فقهاء «الأمور بمقاصدها»؛ کارها بستگی به هدفشان دارند. اگر تفنگی را برداریم و خون مسلمانی را به ناحق بریزیم، در اینجا ضرر کردیم، اما اگر همین تفنگ را برای دفاع از کیان اسلامی، ناموس و کشور خود به کار ببریم، در اینجا به نفع ماست. اما تفنگ و چاقو کشیدن به روی یک مسلمان، دقت کنید که پیامبر صلی الله علیه وسلم چه وعید سختی بیان می‌کند: «مَن حَمَلَ عَلَینَا السِّلاحَ فَلَیسَ مِنَّا»؛ کسی که علیه ما مسلمانان سلاح حمل می‌کند، از ما نیست. مسلمان بر مسلمان سلاح نمی‌کشد، امنیت شهر یا محله‌ای را به هم نمی‌زند. اما ما وقتی تفنگی به دست می‌گیریم، غرورمان بالا می‌رود که تفنگ داریم و با صدای تیر سروصدا می‌کنیم، نه مردم را برای خواب و آرام می‌گذاریم و نه بر انسان یا نانوایی و مغازه‌ای رحم می‌کنیم. نه انسانیت این طور می‌گوید و نه اسلام. از این کارهایتان باز بیایید، به والله گرفتِ خدا سخت است؛ اگر الآن عذاب خدا بیاید، تفنگ تو نمی‌تواند آن را باز دارد، تو می‌توانی مظلومی را با تفنگ خود بزنی، ولی نمیتوانی با آن عذاب الهی را دفع کنی، به وسیلهٔ تانک و توپ‌های خود و به وسیله هواپیماهای جنگی خود نمی‌توانی عذاب الهی را دفع کنی. آخر تو تا کی زنده‌ای و چقدر عمر می‌کنی؟ آیا تضمین داری که صد سال عمر می‌کنی یا نه؟ به خدا قسم هیچ کس نمی‌داند که یک دقیقه بعد زنده است یا مرده! پس چرا ما آن‌قدر مغروریم؟ چرا امنیت مسلمانان را به هم بزنیم؟ در همان حدیثی که قبلا خواندم پیامبر اکرم صلی الله تعالیٰ علیه وسلم می‌فرماید: «وَالعَاجِزُ مَن اتَّبَعَ نَفْسُهُ هَوَاهَا وَتَمَنَّیٰ عَلَی الله»؛ ما چقدر آرزو داریم، می‌خواهیم خدا ما را باران رحمت بدهد، دنیا سرسبز باشد، مال فراوان بدهد، کسی به ما تعرض نکند، ولی آیا یک دقیقه نشستیم و فکر کردیم که رفتار و اعمال ما در این جامعه چطور است که اینقدر به الله تعالیٰ امید داری؟! درست است که رحمت الله وسیع است، ولی این را بدانیم که غضب الهی هم سخت است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم می‌فرماید: انسان عاجز همان است که خود را دنبال خواهشات نفسانی می فرستد، هر چه که دلش می‌خواهد انجام می‌دهد و بعد آرزویش این است که خدا برایش خیر و خوبی بیاورد. تو چه کِشته‌ای که محصول خوبی را تمنا می‌کنی؟
از مکافات عمل غافل مشو /٭/ گندم از گندم بروید جو ز جو
هر چیزی که بکاری همان چیز برای تو ثمره می‌دهد؛ این طور نیست که حنظل بکاری و هندوانه برداشت کنی! عمل من و شما چه باشد، ثمره‌اش هم در این دنیا و هم در آخرت برای ما و شما مشخص است. آخرت که صددرصد یقینی است، ولی در همین دنیا هم نسبت به بعضی از اعمال یقین داشته باشید که همین جا در همین دنیا جواب خواهید گرفت. جواب نافرمانی پدر و مادر را در همین دنیا خواهید گرفت؛ جواب قتل و غارت را در همین دنیا خواهید گرفت. قیامت جای خود دارد، این طور نیست که اینجا در این دنیا خدا گرفته است و در قیامت عذابی نیست؛ خیر، این برای عبرت دیگران است. لذا کوشش کنیم در این دنیا به کسی آزاری نرسانیم. اگر می‌خواهیم که به ما آزاری نرسد، به کسی آزاری نرسانیم. اگر می‌خواهیم دیگران خیرخواه ما باشند، ما هم باید خیرخواه دیگران باشیم. صحابی می‌فرماید: من بر دست حضرت رسول صلی الله علیه وسلم به چند چیز بیعت کردم؛ یک تعهدی که به خدمت حضرت رسول صلی الله علیه و سلم دادم و دستم را در دست ایشان گذاشتم این بود که من نسبت به هر مسلمانی خیرخواه باشم. اما ما چی؟ نه دکان و نه بازار، حتیٰ خانهٔ ما در امنیت نیست، در منزل خوابیده‌ایم می‌بینیم دزد می‌آید و موتور ما را از همان جا می‌برد؛ خاک بر سر چنین انسان‌هایی. تا کی رفتار انسان این‌طور باشد؟ اگر مسلمان نیستید، انسان باشید. آیا رفتار انسان همین طور هست؟ انسان از اُنس گرفته شده؛ انسان یعنی الفت و محبت. انسان‌ها باید با یکدیگر محبت داشته باشند، نه اینکه با هم دشمن باشند. واقعاً جای تأسف است که ما در خانهٔ خود امنیت نداشته باشیم. الله تعالی به همهٔ ما و شما توفیق بدهد که رفتار اسلامی داشته باشیم. محبت الله تعالی در بین ما جایگزین شود و این زمانی است که خود ما خواهان محبت و دوستی با همدیگر باشیم.

نظام جمهوری اسلامی باید احکام اسلام را در همه جای کشور اجرا کند
مولانا سید عبدالکریم حسین‌پور در بخش دیگری از سخنانش اجرای احکام اسلامی را ضامن امنیت دانست و گفت: در آخر ما از نظام جمهوری اسلامی تقاضا می‌کنیم که احکام اسلامی را در همهٔ جای ایران جاری بکند. اگر همان‌طور که نظام، نظام اسلامی است، قاضیان احکام اسلامی را اجرا می‌کردند، این ناامنی‌ها به وجود نمی‌آمد؛ اما متأسفانه آن‌طور که قانون اساسی و نظام اسلامی به ما دستور می‌دهد، متأسفانه مأموران و قضات ما عمل نمی‌کنند‌. لذا ما از همهٔ دست‌اندرکاران دولت خواهانیم که امنیت پایدار را برای نفع حکومت خود در این منطقه و در تمام مناطق اجرا کنند و باید با مفسدان که قرآن اشدّ مجازات را برایشان در نظر گرفته، برخورد کنند‌. دزد دزدی می‌کند، ما او را می‌بریم و تحویل می‌دهیم، می‌بینیم که جلوتر از ما به خانه‌اش می‌رسد! با این وضعیت هیچ وقت امنیت ایجاد نخواهد شد‌. لذا تقاضای عاجزانهٔ ما از حکومت اسلامی همین است که قوانین اسلامی را رعایت کند؛ دزدی را که واقعاً دزدی اش ثابت است، دستش را قطع کند، دیگر هیچ کس دزدی نمی‌کند. اما ما می‌ترسیم که دیگران ما را ملامت کنند که در اسلام دست را می‌بُرند؛ خب در جاهای دیگر جنایت می‌کنند و انسان را می‌بُرند، اگر دست را قطع نکنیم، جای دیگر انسانی کشته می‌شود، آنجا چه جوابی داریم که بدهیم؟

 شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید زبان گویا و شیوای ملت مظلوم اهل سنت است
دبیر کل شورای هماهنگی مدارس اهل سنت سیستان و بلوچستان همچنین به نامهٔ اخیر حضرت شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید به رهبر معظم انقلاب اشاره و تصریح کرد: اخیراً حضرت شیخ الاسلام مولانا عبدالحمید حفظه الله تعالیٰ که واقعاً زبان گویا و شیوای ما و شما ملت مظلوم اهل سنت هستند، نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب ارسال کردند که در آن نیازهای جامعهٔ اهل سنت و جماعت را مطرح کرده است، همهٔ ما باید از این حرکت مولانا اعلام همبستگی کنیم و اعلام کنیم که ما پشتیبان حضرت شیخ الإسلام هستیم؛ چون مولانا انسان معتدلی هستند و هیچ جایی نه علیه دولت و نه علیه ملت حرف زده‌اند، آنچه بیان می‌کنند، واقعیت‌ها و حقوقی از جامعهٔ ما هستند بر دولت است که ظرف این ٤٢ سال آنها را کاملاً ادا نکرده است و ما همین حق را می‌خواهیم. لذا این حرکت مولانا مورد تأیید و حمایت ما است. الله تعالیٰ حضرت شیخ الإسلام را برای ما و شما و جامعهٔ اهل سنت حفظ بفرماید.

 فروشندگان مواد مخدر در گناه معتادان شریک‌اند
امام جمعهٔ شهر گُشت در پایان نمازجمعه مردم را به همکاری با خیرین جهت برچیده کردن دام اعتیاد تشویق کرد و گفت: چند هفته‌ای می‌شود که در این شهر عده‌ای از خیرین نسبت به کسانی که به دام اعتیاد مبتلا هستند و تحویل آنها به کمپ‌های ترک اعتیاد اقدام خداپسندانه‌ای را شروع کرده‌اند که الحمد لله این کارشان نتیجه داده و ما دیشب در دفتر مدرسه از چند نفر که ترک کرده و برگشته بودند، با اهدای جوایزی تقدیر و تشکر کردیم؛ شما مردم شهر هم باید همکاری لازم را داشته باشید. ما به کسانی که به توزیع مواد مخدر می‌پردازند می‌گوییم که دست از این کار حرام بردارند، شمایی که موادر مخدر را در اختیار این‌ها می‌گذارید، اینها اگر بر اثر اعتیاد دست به هر جنایتی زدند، فروشندگان مواد در گناهشان شریک‌اند، مال حرام هیچ برکتی ندارد و این‌ها باید به فکر رزق حلال باشند.