نویسنده: ولیالله رفیعی- گالیکش اهانت از سوی هر کس صادر شود، بزرگترین درد و کاریترین زخمی است که قلب و ضمیر خردمندان را نشانه میرود! اهانت سختترین و سنگینترین جملهای است که نخست دل و وجدان آدمی را میآزارد وآنگهی امنیت انسانی را به چالش میکشد و حمام خون به راه میاندازد! اهانت آنقدر سخت […]
نویسنده: ولیالله رفیعی- گالیکش
اهانت از سوی هر کس صادر شود، بزرگترین درد و کاریترین زخمی است که قلب و ضمیر خردمندان را نشانه میرود!
اهانت سختترین و سنگینترین جملهای است که نخست دل و وجدان آدمی را میآزارد وآنگهی امنیت انسانی را به چالش میکشد و حمام خون به راه میاندازد!
اهانت آنقدر سخت و سنگین است که حتی خداوند پرمهر بر نمیتابدش و از فراز آسمانها برای تسلیخاطر رسولخدا ﷺ میگوید: “ﻭَﻟَﻘَﺪْ ﻧَﻌْﻠَﻢُ ﺃَﻧَّﻚَ ﻳَﻀِﻴﻖُ ﺻَﺪْﺭُﻙَ ﺑِﻤَﺎ ﻳَﻘُﻮﻟُﻮﻥَ“؛ و بهراستی نیک میدانیم که سخت دلگیر میشوی از آنچه میگویند و برمیبافند.
اهانت به اخگری افروخته، تیری کشنده و بمبی ویرانگر میماند که هر لحظه فریاد “هَلْ مِنْ جَدیدٍ”؛ سر میدهد!
اهانت اندکش هم هرگز و هزار هرگز، از انسانهای نرمخو، رقیقالقلب، اخلاقمدار و باعاطفه درز نمیکند!
اهانت از ناانسانهای بیاحساس، بیشعور، بیخرد و کوردل برمیخیزد! اهانتکنندگان در وجودشان قلب ندارند بلْ حمّال صخرهای آتشناک، نفرتزا و کینهتوز هستند!
اهانتکنندگان در واقع انسان نیستند، بل صورتی زشت از شحم و لحم و پوست هستند!
روی سخنم با دلهایی است که سالهاست زخم اهانت میخورند و دریاوار کفهای اهانت را به ساحل میسپارند: ای دل! صبوری کن و از اهانتها متأثر مشو و
مشنو از این افسردهدلان و غمگین مباش که این اهانتها از ناانسانهایی بیانصاف نه از جنس تو سر میزنند و نیک بدان که طریق هدایت، خوشآمیز بودن و نرمخوی و با شفقت زیستن است نه بدخویی و نفرین و لعنت و تحقیر و اهانت!
ای دل غمدیده!
به خودت بقبولان آنانکه اهانت میکنند، تیشه به ریشههای درختان عقیم خود میزنند که سالهاست در خاکهای هرزگی مستورند و قادر به رویاندن یک جوانه هم نیستند و چنان چرکینْبرگ و چرکینْتار و گَردآلودند که هیچ بارانی آنان را شُست نتْواند!
ای دل! شاد باش و قرص بایست که آن بالادستها قادر تواناییست که خود نیک میداند که دل دوستانش از آنچه سنگدلان میگویند، سخت تنگ میشود و خود با اهانتکنندگانِ ستمپیشه، اعلان جنگ کرده است.
و هیچکاری بر قادرِ توانا دشوار نیست.
منبع: کانال نویسنده