سنت آنلاین

آبرو و شرف ارزش بسیار والائی است که حتی با قدرت و ثروت خریده نمی‌شود.
در دنیا خیلی افراد قدرت و ثروت دارند اما منفور و بی‌آبرو هستند؛ چون خودخواه، مستبد، طغیان‌گر، ظالم و بی‌رحم‌اند. نمونهٔ سابق آن قارون، فرعون و نمرود می‌باشند.
شیخ‌الإسلام مولانا عبدالحمید حفظه‌الله نه قدرت دارد و نه ثروت؛ اما چنان آبرومند است که شخصیت فرا قومی، فرا مذهبی و فرا منطقه‌ای گشته و هر روز عزّت، آوازه‌ و سلطهٔ او بر قلوب بیشتر می‌شود.
مولانا آبرو دار است چون باخداست، چون عدالت‌خواه است، چون از ظلم و تبعیض انتقاد می‌کند، چون خیرخواه حکّام و ملّت است.
مولانا عزّت فوق‌العاده‌ای دارد؛ چون به مصدر عزّت وصل است.
چراغی را که ایزد برفروزد /**/ هر آن کس پف کند ریشش بسوزد
مولانا جزو اولیاء الله است؛ اذیت کردن و تخریب ایشان، جنگ با الله است؛ رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌فرماید: «مَنْ عَادَى لِی وَلِیَّاً فَقَدْ آذَنْتُهُ بِالْحَرْبِ»؛ به یقین خداوند متعال فرموده است کسی که با دوست من دشمنی کند من به او اعلان جنگ کرده‌ام. (بخاری: ٦٥٠٢)
بدخواهان مولانا بدانند که «چاه‌کَن را چاه در پیش»، «هر چه کنی بینی»، «تُف بر فلک، تُف بر روی خود»
بی‌آبروها اگر آبرو می‌خواهند حرف آبروداران را بشنوند وگرنه با تهمت زدن و تخریب نمی‌توانند آبروی آنان را به نفع خود غصب کنند؛ بلکه بدتر ذلیل و منفور می‌شوند.
وصلی الله علی خیر خلقه محمد وآله وصحبه.