پایۀ نعمتهای دنیوی دو تا هستند: ١- حاصل کردن غذا و طعام ٢- امینت در شهرها
در قرآن کریم آمده: ﴿فَليَعبُدوا رَبَّ هذَا البَيتِ الَّذي أَطعَمَهُم مِن جوعٍ وَآمَنَهُم مِن خَوفٍ﴾. (قریش)
پس بايد خداوند اين خانه را بپرستند * همان [خدايى] كه در گرسنگى غذايشان داد و از بيم [دشمن] آسوده خاطرشان كرد.
زمانی که این دو رکن کامل شدند؛ نعمتهای دیگر تکمیل کنندهٔ این دو نعمت هستند.
چرا که هیچ شخصی بدون غذا و امنیت نمیتواند عبادت کند یا تعلیم بگیرد یا عمل کند؛ پس غذا و امنیت پایهٔ بقا هستند.
رسول الله صلیاللهعلیهوسلم زمانیکه به رختخواب خویش میرفت این دعا را میخواند:
“الحمد لله الذي أطعمنا وسقانا، وكفانا، وآوانا، فكم مِمَّنْ لا كافيَ له ولا مؤوي“. (صحیح مسلم)
سپاس آن خدایی را که ما را اطعام کرد و ما را نوشانید و برای ما کافی شد و ما را جای داد؛ چقدر افراد هست که کفایت کننده و جایدهندهای ندارند.
د.عبد العزيز الشائع
ترجمه: عبدالحمید دهواری