سنت آنلاین

نویسنده: عبدالعلی شفیعی

قلب مؤمن ایستگاه ایمان است که پاکیزگی را جذب کرده و گندگی را می‌زداید، زمانی‌که جسم و ایستگاه ایمان پاکیزه شود مؤمن محلی برای زیبایی‌ها قرار می‌گیرد.
مؤمن گندگی را نمی‌پذیرد و سعی دارد تمام اعمال و کردارش پاکیزه شود.
کسب و کارش پاکیزه؛
مخارجش پاکیزه؛
گویشش پاکیزه؛
عبادتش پاکیزه؛
خورد و نوشش پاکیزه؛
پوشاکش پاکیزه؛
در انتها قرارگاه ابدی‌اش پاکیزه.
بهشت مکانی برای پاکیزه‌هاست.
اینجاست که خداوند می‌فرماید: «الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» [النحل: ۳۲]. کسانی که فرشتگان رحمت جانشان را می‌گیرند، در حالی که پاکند، [به آن‌ها] می‌گویند:سلام بر شما، به خاطر آن‌چه که می‌کردید، به بهشت وارد شوید.
و پیامبر اسلام صلی الله علیه وسلم می‌فرماید: «مَثَل المؤمن مَثَل النحلة، لا تأكُلُ إلا طيِّبًا، ولا تضَعُ إلا طيِّبًا» مؤمن همانند زنبور عسل است، جز پاکیزگی نمی‌خورد، و جز پاکیزگی برجای نمی‌گذارد.
کلام، رفتار، حرکات و خورد و نوش خویش را پاکیزه گردان؛ زیرا مؤمن زندگی پاکان را انتخاب می‌کند.