در نوشته‌هایمان می‌گوییم که یهود آماده است و ما خوابیم، آنها جدی هستند و ما به شوخی گرفته‌ایم. با این گفته‌ها همت‌ها را بیدار و عزم‌ها را برانگیخته می‌کنیم. اما حقیقتاً از حد گذشتیم و دعوت‌مان به شرّ شد؛ چرا که مردم گمان می‌کنند که یهودیان زور و قدرتی دارند و آنها را چیزی می‌شمارند. […]

در نوشته‌هایمان می‌گوییم که یهود آماده است و ما خوابیم، آنها جدی هستند و ما به شوخی گرفته‌ایم. با این گفته‌ها همت‌ها را بیدار و عزم‌ها را برانگیخته می‌کنیم. اما حقیقتاً از حد گذشتیم و دعوت‌مان به شرّ شد؛ چرا که مردم گمان می‌کنند که یهودیان زور و قدرتی دارند و آنها را چیزی می‌شمارند.
بر ما لازم است که برگشته، به کشف حقیقت بپردازیم و واقعیت را به مردم بگوییم.
حقیقتی که روزانه می‌بینید و می‌شنوید.
آیا نمی‌شنوید که دسته‌هایی از یهود با سلاح‌های پیشرفته، آمادگی جدید و جنگ‌ابزارهای بزرگ به روستاهای منطقهٔ حرام یورش می‌برند و روستانشینان آنها را به بدترین وجه بازگردانده و برخی را کشته و عده‌ای را اسیر می‌کنند؟
این در حالی است که اینها بدوی یا کشاورزانی هستند که اصلاً فنون جنگی و تاکتیک‌های آن را فرانگرفته‌اند؛ پس یهود چه حالی خواهد داشت اگر با لشکر منظم اسلام درافتد؟
این حقیقت یهود است که سرشت‌شان ذلت و بزدلی است و در میدان جنگ با هر مسلمانی که روبرو شوند، مسلمان پیروز می‌شود. اگر کشورهای عربی در آن روز فریب امریکا و انگلیس را نمی‌خوردند و به این آتش‌بس ذلت‌بار تن نمی‌دادند، یهود در دریا انداخته شده بود.
لذا از یهود نترسید و گمان نکنید که سلاح، سرشت‌شان را تغییر داده است؛ چرا که شمشیر در دست بزدل، هلاکتِ اوست. این که می‌گویم نه حماسه است و نه خیال، بلکه عین واقعیتِ دیروز و ایام گذشته است.
از یهود نترسید و از مال و سلاحی که امریکا در اختیارشان می‌گذارد، پریشان نشوید؛ آنها با تمام اینها نمی‌توانند یک کشور عربی را اداره کنند. اما آنها را دست‌کم هم نگیرید که بنشینید و به فکر آمادگی نباشید و به شجاعت و عزت‌تان و بزدلی و ذلت آنها دل خوش کنید. اگر انسان دشمنش را حقیر پندارد و به فکر آمادگی جنگی نباشد، دشمن بر او پیروز می‌شود و اگر از او زیاد بترسد یا ترسش را از دلش بیرون کند، باز هم نمی‌تواند به جنگش برود.

✍🏻 شیخ علی طنطاوی
ترجمه: زبیر حسین‌پور