نویسنده: زبیر حسین‌پور بازگشت عارفانهٔ حضرت شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید از سرزمین مقدس وحی و استقبال پرشور مردم عزیزمان از ایشان – که خداش در همه حال از بلا نگهدارد-، مثل اینکه به مذاق دلواپسان تاریک‌فکر خوش نیامده و دوباره به مسألهٔ حج نرفتن و صرف هزینهٔ آن برای کودکان دچار سوء تغذیه پرداخته‌اند. اگر […]
نویسنده: زبیر حسین‌پور
بازگشت عارفانهٔ حضرت شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید از سرزمین مقدس وحی و استقبال پرشور مردم عزیزمان از ایشان – که خداش در همه حال از بلا نگهدارد-، مثل اینکه به مذاق دلواپسان تاریک‌فکر خوش نیامده و دوباره به مسألهٔ حج نرفتن و صرف هزینهٔ آن برای کودکان دچار سوء تغذیه پرداخته‌اند.
اگر یک مسؤول حکومتی که شاید هیچ کار مهمی برای شهر یا استانمان انجام ندهد، بیاید، به بهترین وجه با تشریفات کامل و بدون یادآوری فقرا و مساکین، مورد استقبال همین دلواپسان قرار می‌گیرد، اما ملتی که فقط به خاطر معنویت و شریک شدن در دعاهای مخلصانهٔ یک عالم – که در احادیث بدان تأکید شده است – جمع می‌شوند، مورد ملامت قرار می‌گیرند و یکی از مسائل بزرگ اسلام؛ یعنی حج زیر سؤال می‌رود!
مسأله‌ای که سالهاست در این کشور از سوی کوته‌نظران دامن زده می‌شود و هرگاه موسم حج فرامی‌رسد و مسلمانان به قصد ادای آن رهسپار حرمین شریفین می‌شوند یا وقتی که برمی‌گردند، تازه این دلواپسان به یاد فقرا و مساکین می‌افتند و از خود هزینه‌ای که نمی‌کنند هیچ، بلکه فقط خواستشان این است که حاجیان هزینهٔ حج‌شان را در این راه صرف کنند. اینها کاری به هزینه‌های مجالس رقص و موسیقی که خود به عنوان احیای فرهنگ قومی برگزار می‌کنند، ندارند؛ توجهی به گردشگرانی که میلیاردها تومان به جیب دولتهای بیگانه می‌ریزند، ندارند؛ اصلاً با آن دسته از جوانانی که میلیونها تومان خرج تماشای یک بازی فوتبال می‌کنند، سخنی ندارند؛ کاری به پولهای هنگفتی که صرف لانه‌های شرک و خرافات می‌شود، ندارند؛ مشکلی با هزینه‌های سنگین ساخت فیلمها و سریالهای توهین‌آمیز به مقدسات اهل‌سنت ندارند؛ کاری به اسرافهای بیهوده‌ای که صرف نقش و نگارهای ساختمانهایشان می‌شوند، ندارند؛ به خرجهای سنگینی که صرف آرایشهایشان می‌شود، واکنشی نشان نمی‌دهند و… و….
اینها با حج نفلی مشکل دارند؛ چرا وقتی که نماز نفلی داریم، روزهٔ نفلی داریم، حج نفلی نداشته باشیم. مگر همین پولهایی که علاوه از زکات به ایتام و مساکین داده می‌شود، نفلی نیست؟ وقتی که صدقهٔ نفلی جایز است، حج نفلی هم جایز است. فردا نشاید همین‌ها بگویند: چرا شبهای رمضان این همه نماز نفلی خوانده شود؟ اصلاً چرا برخی روزه می‌گیرند و بر اثر روزه به کارهای دیگر نمی‌رسند، نباید روزه بگیرند، بلکه کار کنند و پول درآورده و آن را برای بیچارگان هزینه کنند! چرا مغازه‌دار به وقت نماز به مسجد می‌رود، باید همینجا بنشیند و آنچه درمی‌آورد، صرف درماندگان کند! چرا لباس و چادر زنان باید دراز و گشاد باشد، باید آنها را تنگ و کوتاه بگیریم و هزینهٔ اضافی را به نیازمندان ببخشیم! و چرا و چراهای دیگر….
ما بسیاری از حجاج کرام را دیده‌ایم که به همان اندازه که برای حج هزینه می‌کنند، همان اندازه هم به صدقهٔ نفلی اهمیت می‌دهند؛ به تنگدستان می‌رسند، مساجد، مدارس و بیماران نیازمند را کمک می‌کنند و چه بسا پولی که در این راه خرج می‌کنند، به مراتب بیشتر از هزینهٔ حج نفلی‌شان است.
از مسلمانی که می‌داند عبادت چه لذت و ارزشی دارد و حج دارای چه فضایلی است، بعید است چنین سخنی بگوید؛ لذا این عده از مردم، به جای اینکه بر علما و نیکان بتازند، به خویشتن بیایند و اگر واقعاً دلسوز فقرا و مساکین و کودکان دچار سوء تغذیه هستند، به مؤسسه‌های خیریه و تشکیل کمپین‌های حمایتی از نیازمندان بپردازند و از این طریق نگذارند پولی که برای مواد مخدر، مشروبات الکلی و امور لایعنی و ناجایز اسراف می‌شود، به هدر رود.