با قناعت ساز دایم، ای پسر /٭/ گرچه هیچ از فقر، نبود تلخ‌تر هر سحر برخیز و استغفار کن /٭/ فرصتی اکنون که داری، کار کن همنشین خویش را غیبت مکن /٭/ غیر شیطان، بر کسی لعنت مکن چون شود هر روز در عالم، جدید /٭/ از گناهان تو به می‌باید گُزِید هر کرا ترسی […]
با قناعت ساز دایم، ای پسر /٭/ گرچه هیچ از فقر، نبود تلخ‌تر
هر سحر برخیز و استغفار کن /٭/ فرصتی اکنون که داری، کار کن
همنشین خویش را غیبت مکن /٭/ غیر شیطان، بر کسی لعنت مکن
چون شود هر روز در عالم، جدید /٭/ از گناهان تو به می‌باید گُزِید
هر کرا ترسی نباشد از خدا /٭/ حق بترساند زهر چیزی وُرا
تا توانی حاجت مسکین برآر /٭/ تا برآرد حاجتت را کردگار
هست مالت جمله در کف، عاریت /٭/ گر بماند از تو، باشد زاریت
عاریت را باز می‌باید سُپرد /٭/ هیچ کس دیدی که زر با خود بِبُرد؟
حاصل از دنیا چه باشد ای امین؟ /٭/ نه گزی کرباس و دو سه گز زمین
هرچه دادی در رهِ حق آنِ تست /٭/ آنچه ماند، از تو بلای جان تست
هر که با اندک ز حق راضی شود /٭/ حاجتِ او را خدا قاضی شود
هست دنیا بر مثال قنطره /٭/ بگذر از وی، گر تو داری روبه‌ره
هر که سازد بر سر پل خانه‌ای /٭/ نیست عاقل اُو بُوَد دیوانه‌ای
از خدا نبود روا، جستن غنا /٭/ هست مؤمن را غنا رنج و عَنا
فقر و درویشی شفای مؤمن است /٭/ زان که اندر وی صفای مؤمن است
مال و اولادت به معنی دشمن‌اند /٭/ گرچه نزدیک تو چشم روشن‌اند
انما اَموالُکُم را یاد گیر /٭/ مال و ملک این جهان را بر باد گیر
مردِ ره را بُودِ دنیا سود نیست /٭/ هر گزش اندیشهٔ نابود نیست
هر که را از صدق دلِ صافی بُوَد /٭/ خرقه‌ای با لقمه‌ای کافی بُود
هر که در بندِ زیادت می‌شود /٭/ دور از اهل سعادت می‌شود
بندگان حق چو جان را باختند /٭/ اسبِ همّت تا ثُریا تاختند
تا نبازی در رهِ حق هر چه هست /٭/ آنچه می‌باید کجا آید به‌دست؟
پندنامهٔ عطار نیشابوری
مصحح: عبدالحكيم سيدزاده