امروز خواستم قلم را متوجه اوصاف و مقام ڪسانی بسازم که جهان از ایثار، فداکاری و رشادت‌های آن‌ها، سرسبز و شکوفا است. به برکت جان‌فشانی‌های آن‌ها چمن‌زار اسلام تر‌وتازه و شکوفه‌هایش گل انداخته و نهال‌اش به‌ثمر رسیده است. بلی، ڪسان‌که باخون‌های‌شان درخت و نهال اسلام را در سراسر جهان آب‌یاری نموده‌اند. آری، آن‌ها اصحاب و […]
امروز خواستم قلم را متوجه اوصاف و مقام ڪسانی بسازم که جهان از ایثار، فداکاری و رشادت‌های آن‌ها، سرسبز و شکوفا است.
به برکت جان‌فشانی‌های آن‌ها چمن‌زار اسلام تر‌وتازه و شکوفه‌هایش گل انداخته و نهال‌اش به‌ثمر رسیده است. بلی، ڪسان‌که باخون‌های‌شان درخت و نهال اسلام را در سراسر جهان آب‌یاری نموده‌اند. آری، آن‌ها اصحاب و یاران رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم هستند؛ کسانی‌که بازوی توان‌مند و نیروی قوی برای رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم بودند.
اصحاب رسول‌الله صلی‌الله و علیه و سلم کسانی بودند که دین را در همه گیتیِ هستی، بدون کدام کاستی و نقص، رسانده‌اند. کوه‌های مشکلات و فضای جهالت نتوانسته ذره‌ای از احساست دینی و از وظیفه‌ای اسلامی‌شان بکاهد. محبت مال، اولاد و قدرت لحظه‌ای مانع اهداف‌ِ والای‌شان نشده است. عاشقان سنگر و شِفتگانِ برافراشته‌کردن پرچم‌اسلام در کاخ‌های مستبدین و ظالمین بودند. در میدان کاروزارِ جنگ و جهاد آمده‌ای هرنوع فداکاری بودند؛ به‌گونه‌ای‌که حاضر بودند دو دست‌شان بریده و قطع شود اما لوای اسلام فرش زمین نشود. نمونه‌ای بارزش جعفر طیار رضی‌الله عنه. در دفاع از احکام الهی درسِ «أینقص الدین و انا حيٌ» را چنان در دل‌ها حکاڪی و ترسیم نمودند که گذشت هزاروچهارصدسال نتوانسته چیزی از تازه‌گی‌اش بکاهد و غبار کهنه‌گی را بر آن بنشاند، مانند ابوبکرصدیق. در مقابله با مشکلات و شکنجه‌ها چنان شهامت داشتند که در پایه‌ٔ دار و آن‌گاه‌که همه اعضای بدن‌شان با نیزه و شمشیر سلاخی می‌شد، سروده‌ٔ «فلست ابالی حین اُقتل مسلما/ علی ایِّ جنبٍ کان فی‌الله مصرعي/ و ذلک فی‌ذات‌الإلٰه و ان‌یشأ/ یبارک علی اوصال شلوع ممزعٍ» زمزمهٔ زبان‌شان بوده است، مصداق بارزش خبیب بن عدی. آری، با این زمزمه گویا برای جهان اسلام، پیامی گذاشته که: در مقابل هیج قدرتی خم به ابرو نیاو‌رده، و به‌خاطر اعلای کلمة‌الله جانانه و عاشقانه به‌پای دار بروند. بلی، کسانی بودند که شعار‌شان «نحن قوم أعزّنا الله بالإسلام فمهما ابتغینا العزّة فی غیره أذلّنا الله» بوده است. کسانی بودند که در وقت رویارویی با دشمنان اسلام مصداق آیه‌ٔ ﴿فزادتهم ایمانا﴾ قرار گرفته و ایمان‌شان چند برابر افزایش پیدا می‌کرد.
آری، اصحاب رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم کسانی بودند که در قلب‌سیاه جهالت، با نور ایمان و اسلام طلوع کرده، فضا را برای‌جهان‌یان روشن می‌کردند. گلیم سیاهی جهالت را که سال‌های متمادی شده بود در سرزمین‌های اسلامی پهن شده بود جمع کرده و در ازای آن گلیم عدل و انصاف را پهن می‌کردند. زندگی فریب دهندهٔ دنیا و لذت‌های خوش‌گذر آن را فدای نعمت‌ها و لذت‌های واقعی جهان آخرت می‌کردند. در مقابل حق هم‌چو ابریشم نرم و در مقابل باطل کـوهی از استقامت بودند؛ دشمان اسلام ﴿أشدّاءُ علی‌الکفار﴾ و با برادران مسلمان‌شان ﴿رحماءُ بینهم﴾ بوده‌اند. زبان‌های حق‌گـو و دل‌های حق پذیر داشتند. در گفتن کلمه‌ای حق، از ملامتِ هیج ملامت‌گری، ترس و واهمه‌ای نداشتند. در میدان طاعت و بندگی خداوند رقابت داشتند؛ به‌گونه‌ای‌که در وقت قربانی مال، مال‌های‌شان، در وقت قربانی جان، جان‌های‌شان را فدا می‌کردند. آری، آن‌ها از چنین اوصافی برخوردار بودند؛ چون‌که تربیت یافتگانِ مربی جهان اسلام حضرت محمد صلی‌الله علیه و سلم بوده‌اند. یکی از تربیت شدگان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم ربع بن عامر بود که در جواب فرمانده سپاه ایران در جنگ قادسیه که ازش سؤال کرد: «شما چهکارهاید و خواسته و هدف شما چیست؟» چنین فرمود: «نحن قومٌ بُعثِنا لِنُخرجَ العباد مِن عبادَةِ العِبادِ إلی عبادَة الله وحدَه و مِن ضیقِ الدُنیا إلی سَعَتِها و مِن جَورِ الأدیانِ إلی عدلِ الإسلام» یعنی ما قومی هستیم که خداوند ما را برانگیخته تا انسان‌ها را از عبادت بندگان به عبادت خداوند یکتا، از تنگی دنیا به سوی گشایش آن، و از جور و ستم ادیان به سوی عدالت اسلام رهنمود ڪنیم.
کسانی بودند که خداوند از آن‌ها در دنیا اعلان رضایت کرده و فرموده: ﴿رضی‌الله عنهم و رضوا عنه﴾ امروز جهانِ اسلام مدیون تلاش، زحمات و فداکاری‌های آن‌هاست. امروز اگر کلمه‌خوانی هست به برکت تلاش‌های خسته‌‌ناپذیر آن‌هاست. اگر مجاهدی هست به برکت جهاد و مبارزه‌های آن‌هاست.
به قلم صنعت‌الله توحیدی
https://www.sunnatonline.org/?p=39264