درود خداوند بر ستارگان آسمان رسالت باد، آنگاه که پیشانی ارادت و بندگی را بر خاک نهادند تا شکوه بندگی را به جای آورند. درود خداوند بر دلسوخته‌گان شمع نبوت آنگاه که زخم‌های بی‌شمارشان عشق را به تماشا فراخواند و افسانهٔ عاشقی به حقیقت پیوست. درود خداوند بر اصحاب رسول الله باد مادامی که حیات […]
درود خداوند بر ستارگان آسمان رسالت باد، آنگاه که پیشانی ارادت و بندگی را بر خاک نهادند تا شکوه بندگی را به جای آورند.
درود خداوند بر دلسوخته‌گان شمع نبوت آنگاه که زخم‌های بی‌شمارشان عشق را به تماشا فراخواند و افسانهٔ عاشقی به حقیقت پیوست.
درود خداوند بر اصحاب رسول الله باد مادامی که حیات در کائنات باقی است.
چه بگویم نگفته هم پیداست وصف اصحاب مگر یکی و دوتاست؟
نوشتن از یاران رسول الله (صلی الله علیه وسلم) مانند جرعه‌ای آب به دریای بی‌کران ریختن است. فقط می‌توان در حسرت ندیدنشان در این دنیا سوخت و در آرزوی دیدارشان در آن جهان زندگی کرد.
ای خوشا خاک مکّه که بر قدوم مبارک‌شان بوسه زده و خوشا هوای مدینه که عطر نفس های‌شان را استشمام کرده است.
آیات و روایات در باب علم و حکمت و ایمان صحابه به قدری زیاد است که نقل آن‌ها از حوصلهٔ این نوشتار خارج است. همچون این آیه شریفه که می‌فرماید:﴿مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ﴾؛ آری، محمد صلی الله علیه و آله و سلم یک نفر بود ولی تبدیل به چند نفر، چند صد نفر و … شد. او شاگردانی تربیت کرد که همواره همچون ستارگان روشن‌گر بر فراز راه هدایت و رستگاری درخشیده و تا قیام قیامت امّت اسلامی را به سر منزل مقصود رهنمون شده و خواهند شد.
به‌راستی چه کسی سزاوارتر و بهتر از کسانی است که الله متعال آنان را برای همنشینی و یاری پیامبرش برگزیده است. آنان که نخستین کسانی بودند که دعوت حق را با جان و دل لبیک گفتند و همچنین نصوص قرآن عظیم الشان از خشنودی پروردگار از ایشان در”بیعت رضوان” خبر می‌دهند و قرائن نیز تصریح دارند که مهاجرین و انصار مورد حسن ستایش قرار داشته‌اند.
و اما عده‌ای کوردل و مغرض، که تاب و تحمل دیدن نور توحید و وحدت امت اسلامی را نداشته و ندارند، از روی عناد و عداوت، یاران رسول الله را آماج سخنان ناروا (معاذالله) قرار می‌دهند و با تحریف شأن‌نزول و یا تاویل مفهوم و معانی آیات سعی بر خدشه‌دار کردن چهرهٔ اسلام و عملکرد شاگردان بی‌بدیل مکتب نبوت را دارند که یقیناً این کوششی بیهود و ابتر است .
به‌راستی پیشگامان اسلام در هجرت، انفاق، شرکت در جهاد، نصرت و یاری پیامبر چه کسانی بوده اند؟ هرکس هر توجیه و تاویلی بکند نمی‌تواند بزرگان صحابه از جمله حضرت ابوبکر صدیق، حضرت عمر فاروق، حضرت عثمان ذی النورین، حضرت علی مرتضی و شهید زنده حضرت طلحه، حواری پیامبر حضرت زبیر، شکرگزار توان‌گر حضرت عبدالرحمن بن عوف، امین امّت حضرت ابوعبیده بن جراح، تیرانداز اسلام حضرت سعد بن ابی وقاص، فرزند امّتی یکتا حضرت سعید بن زید و ازواج مطهرات و تعداد کثیری از صحابه را که در غزوه بدر ، احد، احزاب، صلح حدیبیه و غزوه تبوک و …شرکت جستند، از لیست مهاجرین و انصاری که پیشگامان دین اسلام محسوب می‌شوند خارج کند.
چه کسی می‌تواند آیات مبارکهٔ سوره اعراف، فتح، انفال، آل عمران و… را که در شأن و منزلت صحابه جلیل القدر پیامبر است را انکار کند؟ والله هیچ‌کس، جز آن کسی که وی مسلمان نباشد.
اگر عده‌ای انسان زبون و ناآگاه از یاد برده‌اند، وجدان‌های بیدار و همچنین تاریخ، مجاهدت‌های ناقلان و پاسداران شریعت اسلامی را هرگز فراموش نخواهند کرد و امّت رسول الله تا قیامت وامدار جانفشانی‌های آنان است و همواره باید از آنان ممنون باشد.
و امروز بعد از هزار و چهارصد سال، هرگاه نام محمد صلی الله علیه وسلم و یاران جان بر کف ایشان شنیده می‌شود چراغ‌های صلوات در جان لحظه‌ها فروزان می‌شوند. تا فضیلتی از آن‌ها گفته می‌شود، دل‌ها از بوی گل‌های محمدی زنده می‌شوند.
به‌راستی که ستارگان آسمان نبوت نزدیک‌ترین راه رهایی است.
نامشان جاودان و راهشان پاینده.
به قلم طوبی سلیمانی