اینجا مکه است؛ قلب تپندهٔ جهان، مرکز نزول رحمات و برکات و فیوض و انوار الهی. هر چیزی قلبی دارد و قلب زمین مکه و بیت الله الحرام است. تا زمانی که قلب کار می‌کند، بدن سالم است و کارایی دارد، اما اگر قلب از کار بیفتد، بدن باید طعمهٔ خاک شود؛ همچنین تا زمانی […]

اینجا مکه است؛ قلب تپندهٔ جهان، مرکز نزول رحمات و برکات و فیوض و انوار الهی.

هر چیزی قلبی دارد و قلب زمین مکه و بیت الله الحرام است. تا زمانی که قلب کار می‌کند، بدن سالم است و کارایی دارد، اما اگر قلب از کار بیفتد، بدن باید طعمهٔ خاک شود؛ همچنین تا زمانی که مکه حیات را به جهان پمپاژ می‌کند، عمر زمین باقی است، اگر مکه نباشد، زمین بسان فرشی پیچیده شده و کوه‌هایش ریزه‌ریزه می‌شوند و آب‌هایش آتش می‌گیرند.

اینجا مکه است؛ بیت الله الحرام که صدها هزار انسان را بسان پروانه به دور خود می‌گرداند، اینجا عشق معنا پیدا می‌کند… رنگ و نژاد بی‌معنا می‌شود، ثروت از اعتبار می‌افتد، پست و مقام به کنار می‌رود، همه یکی می‌شوند… بی‌نمازها اهل نماز می‌شوند، بی‌حجاب‌ها با حجاب و باحجاب‌ها بی‌حجاب! چون اینجا یکرنگی مهم‌تر از هر چیز دیگری است.

سبحان الله!
این همه انسان از چه راه‌های دور و درازی خود را بدین‌جا رسانده‌اند، چه چیزی آنان را بدین‌جا کشانده است..

نغمهٔ مردی که دارد بوی دوست/٭/ ملتی را می‌برد تا کوی دوست

اینجا اخلاص ابراهیم و هاجر برملاست، اینجا دعوت محمد – صلی الله علیه وسلم- نمودار می‌گردد.

مکه وادی خاطرات است؛ محال است کسی به مکه بیاید و بدون خاطره برگردد…

نویسنده: زبیر حسین‌پور/ مکهٔ مکرمه، ذوالحجه ۱٤٤۰