زیب دنت حمد و ثنا پروردگار اکبرا خالق کَون و مکان و مالک هر دو سَرا چہ آیي وانا وارت و نوشیت مومن و گبر و جهود رزق بکشیت دابت و ماهیگ و مور و رسترا لیمُرنت و هُشک بنت وھدے بهارے کاه و پلّ راه دنت آهاني واستا رحمتاني جمبرا لاپَے شوهازا چیا هر […]

زیب دنت حمد و ثنا پروردگار اکبرا
خالق کَون و مکان و مالک هر دو سَرا

چہ آیي وانا وارت و نوشیت مومن و گبر و جهود
رزق بکشیت دابت و ماهیگ و مور و رسترا

لیمُرنت و هُشک بنت وھدے بهارے کاه و پلّ
راه دنت آهاني واستا رحمتاني جمبرا

لاپَے شوهازا چیا هر جا ورانَے ٹوکران
پرچیا وار و ذلیلَے چو پہ مالَے ھاترا

بوان *وَما مِن دابَةٍ فی الارض الّا*یا بزان
هرکسَے رزقَے ھیالداري گور اِنت آ قادرا

کس وتي فضل و کمالا رزق و روزیگِ نوارت
هچ کسا سیر کت نکت اللهَے مخلوق هچبرا

عبرتَے واستا برے وهدے حکایاتاں بچار
یادگاري منتگ اَنت تاریخَے کوهنین دفترا

نشتگ اَت حضرت سلیمان شاهي تھتا یکبرے
دَور تا دورا گپتگ اَت انسان و جنـّاں هرگورا

عرضي کت گوں ذوالجلالا گر اجازت تو دیَے
رزق وارینان تي مخلوقان تماما اِمبَرا

چو جواب آتکگ که اے گپ تي وس و واکا در اِنت
کَے دن سالی دات کنت روزیگ خدایَے لشکرا

گوشت پدا حضرت سلیمانا که شر اِنت ماهیا
بل که تالان کنان تي خلقَے واستا لنگرا

آتک پدا پَسـّہ که ماهے کمـُکیں گپی نہ اِنت
گر چه مال و نعمت و اسباب سک باز اِنت ترا

حضرتَے اِصرار و بازیں عـُذر و الّامے پدا
دن که یکیں روچَے دعوت بس قبول بیت آخرا

دعوتَے واستا هما ساھتا شروع بیت بند و بست
چیر اِتنت انسان و جن، کارا چو بیهي نوکرا

پـُر اِتنت سفره چه رنگ رنگین طعام و شربتا
دراج اِتنت یک ماهیَے راها و انگت گیشترا

بیتگ اَنت وھدے که جاڑیگ، نان و برنج و آپ و تام
ربَّے حکما ماهیگے آتکگ چہ جهلانکین زرا

دیمي کت گوں حضرتا که اشکتگ تي دعوت اِنت
بیا بدَے بهرا منیگا آتکگان تي پتـّرا

حضرتا گوشتگ که بوَر هرچی که تو وارت کنَے
هر وڑین تام و ورگ هست اِنت تي دیما حاضرا

کنزتگ دیما شروع کت ماهیگا یک ساعتا
چی سرا کپت و وران بیت شت دن وانَے آ سرا

درستي وارتنت جستي کت حضرت که هان باقي کج اَنت
اِی هلاس بیت انت ادا چیزی نگندان ظاهرا

بیا منا سیر کن که تي مهماني و تي دعوت اِنت
رزق مني بند اِنت مروچي خالقَے گنجین درا

ای دپارا کمُکّینا من چہ پیما سیر بان
سَے همینچو، بهر مني بیتگ همیشه پیسرا

سجدها کپتگ سلیمان یادي کت پاکین خدا
اَے خدا بی شک تو پاکَے از مثال و درورا

بس ترا زیبیت جهانداری اله’ العلمین
لایق اِنت هر زنده جان بوارت رزق و روزیگ تي گورا

ایر کتگ بی منتا تو هرطرف روزیگَے وان
درست نوشنت و ورنت چہ رزقَے پراهیں چادرا

بیا محمد ربَّے درگاها طلب کن حاجتا
چہ اِے درا کس نا امیدا راہ نداتگ داورا

شاعر: استاد محمّد روانـبُد