سنت‌آنلاین| مولوی زبیر حسین‌پور روز جمعه (۱۸ رمضان ١۴۴۵ هـ.ق./ ۱۰ فروردین ١۴٠۳ ش.) در خطبه‌های مراسم نماز جمعه مسجد جامع خواجه شهر گُشت به «وضعیت نگران کنندهٔ آموزش» و «فشار بر مسؤولان مسجد مکی و جلوگیری از ورود مهمانان نوروزی» اشاره کرد و گفت:
برترین عمل نماز است؛ هر چقدر خیر و خوبی و نیکی و احسان بکنیم، اما نمازمان درست نباشد، خیر و خوبی‌ها راه به جایی نمی‌برند.
انتظار ما از پدران و مادران این است فرزندان خود را به نماز تشویق کنند، جوانان عزیز همنوعانشان را برای نماز به مسجد بیاورند. جای تأسف است که در وقت نماز بازارها تعطیل نیست و با وجود اقامهٔ نماز هنوز مردم در بازار هستند. کسب و کار خوب است و خود عبادت است، اما به شرطی که مانع نماز نشود.
وضعیت آموزش در شهر ما نگران کننده است؛ عده‌ای از بهترین معلم‌های شهر نسبت به پیشبرد کیفیت آموزش همت و فکرمندی کرده‌اند و نیاز به کمک و حمایت شما مردم عزیز دارند؛ گرچه حمایت اصلی را باید دولت می‌کرد که مدارس دولتی هستند، اما پایش در این‌باره می‌لنگد. دولت به جای اینکه بودجه‌های کلانی را که به حوزه‌های علمیه اهل تشیع اختصاص می‌دهد، اگر واقعاً چنانکه ادعا دارد مردم با آنها هستند، حوزه‌های علمیهٔ اهل تشیع را بسان مدارس دینی اهل سنت از طریق مردم اداره کند و بودجهٔ اختصاص داده شده به این نهادها را صرف تجهیز و آموزش در مدارس دولتی بگرداند.
نسبت به آموزش و تربیت درست دینی و علمی فرزندان‌تان فکرمند باشید؛ جای تأسف است که نوجوانان ١٣، ١٤ ساله شکار اعتیاد می‌شوند و پدران از جیب‌هایشان حشیش بیرون می‌آورند.
خبر می‌رسد که با مسافران نوروزی که به مسجد مکی می‌روند، برخورد نامحترمانه صورت می‌گیرد یا اینکه بر مسؤولان مسجد مکی فشار می‌آورند که از ورود مهمانان جلوگیری به عمل آید، چطور مانع ورود به مسجد بشوند در حالی که قرآن می‌فرماید: ﴿ومن أظلم ممن منع مساجد الله﴾، و در هیچ جای قانون از ورود به مساجد ممانعتی نیامده است.
مسجد مکی و خورشید مکی حضرت شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید نماد عدالتخواهی و حق‌طلبی هستند؛ خداوند نام عدالتخواهان را در کنار انبیاء علیهم الصلاة والسلام ذکر کرده است، معلوم می‌شود که عدالتخواهی و ندای رفع تبعیض را سر دادن کاری پیامبرگونه است و علما که وارثان انبیاء هستند، مانند انبیاء در مقابل ظالمان سکوت نکرده و سر را خم نمی‌کنند.
همین ندای عدالتخواهی و حق‌طلبی حضرت شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید است که مردم ایران را شیفتهٔ وی گردانیده که از جای جای سرزمین پهناور ایران عزیز به دیدار وی می‌شتابند، چون رنگ او رنگ خدایی است و از دو رنگی به دور است؛ نغمهٔ مردی که دارد بوی دوست/ ملتی را می‌کشد تا کوی دوست
عاقلانه‌ترین راه این است که مسؤولان بیش از این نفرت‌پراکنی نکنند و خود را بدنام تاریخ نگردانند. تاریخ از شیخ الإسلام مولانا عبدالحمید به خوشنامی یاد خواهد کرد و یاد و خاطره‌اش را جاودانه می‌گرداند، اما کسانی که به کشتار مردم دست زدند و فاصلهٔ خود را با مردم زیاد کردند و از جایگاه زور و زر سوء استفاده کردند، رسوای تاریخ خواهند شد ـ إن شاء الله ـ.